Semantische dichtkunst uit het leven gegrepen. Vol doorleefde wijsheid, die het hart verwarmt en ontroert. Geniet en laat je inspireren.
Opgedragen aan Anchil, voor haar liefde en inspiratie.
Peter van Hooij
Arnhem, 1 december 2020
Verliefdheid der jaargetijden
Ooh meisje, je moest eens weten
wat jij zoal met mij doet.
Zoals de bloeiende ontluiking
die ook de lente voedt.
Ooh meisje, je moest eens zien
hoe jij in mij leeft.
Zoals de zomer zichtbaar maakt
waar de vlinderbloesem zweeft.
Ooh meisje, je moest eens voelen
wat jij in mij losmaakt.
Zoals het herfstblad dwarrelend valt
en onzeker de grond aanraakt.
Ooh meisje, je moest eens ervaren
hoe diep jij in mij bent.
Zoals de pijnboom groen blijft
en de winter niet herkend.
Ooh meisje……
Dichter Peter van Hooij
Het verlaten strand
Ik zie jou nog lopen op het verlaten strand.
Met je lieve voetjes in het zand,
loop jij naar mijn open armen.
Onder het prachtige avondrood,
praatten wij over de naderende dood.
Met jouw woorden wist jij mij te warmen.
Jij zei: “Ik zal je nooit verlaten.
Ik zal nabij zijn en verder praten.
Lieve schat, ik hou van jou.”
Zo wandelden wij langs een zee van emotie.
Van een einde hadden wij geen notie.
Nog geen uitzicht op intense rouw.
Ik staar nu over het verlaten strand.
Geen lieve voetjes meer in het zand.
Maar, jij loopt nog steeds naast mij.
Los van lijden en onzekerheid.
Met de dood als een voldongen feit,
ben jij nu eindelijk vrij.
Soms denk ik: “Kan ik wel zonder haar?
Kan ik hier leven en zij daar?”
Ik mis jouw aanwezigheid!
Dwars door alle pijn;
onze liefde zal voor eeuwig zijn,
los van lichaam en van tijd.
Voor altijd samen op ons verlaten strand
wandelen wij door, hand in hand,
met een traan en een glimlach door ons levenslot.
Wanneer het verdriet met mij wegrent,
herinner ik mij dat ik jou heb gekend.
Ons leven samen kent geen slot.
Dichter Peter van Hooij
Geen afscheid
Zij sprak ware woorden
toen zij daar zo hulpeloos lag.
Net uit narcose gekomen
toen zij mij naast zich zag.
‘Luister jongen, uit gaat mijn vuur,
maar mijn liefde heeft zich in jou verlengd.
Dit is hier mijn laatste uur,
maar oneindigheid is wat het leven schenkt.’
Na een leven een uur van leven.
Wat een wonderlijke tijd.
Een uur van leven dat ons deed beseffen;
dit is voor ons geen afscheid.
Dichter Peter van Hooij
Laat los en vertrouw
Ga maar, lieve schat
Een engel wacht op jou
Jouw leven gaat daar verder
Laat los en vertrouw
Ga maar, lieve schat
Ik hou zoveel van jou
Jouw leven gaat daar verder
Laat los en vertrouw
Ga maar, lieve schat
Ik hou contact met jou
Jouw leven gaat daar verder
Laat los en vertrouw
Ga maar, lieve schat
Ik kom weer terug bij jou
Jouw leven gaat daar verder
Laat los en vertrouw
Dichter Peter van Hooij
Bergdal van het lijden
Ik reis niet naar de bergtop,
maar door het bergdal van het lijden
en vind daar zalig mijn hemels hart.
Eeuwig is de zonsopkomst,
gevleugeld mijn vergeten bloed,
in zaligheid niet meer getart.
Als een pelgrim, voet voor voet,
kom ik nader tot de dood,
waar het ware leven zich ontward.
Dichter Peter van Hooij
De tijd
De tijd kan eindeloos lang duren
Al die langgerekte uren
Terwijl een gelukzalige week
soms slechts een seconde leek
Tijd is traag en tijd is vlug
Je krijgt de tijd nooit meer terug
De tijd is ook niet te stoppen,
zolang je hart zal blijven kloppen
Je bent allemaal een kind van de tijd,
maar je leeft voort in eeuwigheid
Het enige wat telt in de tijd
is dat je leeft in liefde en genegenheid
Dan zal je naar de hemel gaan,
waar de klok niet langer door zal slaan
Geen tijd meer voor pijn en lijden
Daar zal de dood je van bevrijden
Dus als het tijd is om heen te gaan,
onder de jonge of oude maan,
dan is er alleen het hemelse geluk
en dat gaat door de tijd niet stuk
Dichter Peter van Hooij
Waterspiegeling
Ik keek mezelf aan vanuit de oppervlakte
met een diepe blik als het zuivere water.
Door de heldere tinten blauw en groen
probeerde ik voorzichtig de bodem te vinden.
Zonnestraling die op het water neervlijde
versterkte slechts mijn schaduwzijde.
Vrede dreef sereen in mijn ogen
en zwom voorbij aan toen en later.
Een blik die elke gedachte oversteeg
in een moment van eeuwigheid.
Het was het water dat verkoeling bood
en mijn ego verdronk een stille dood.
Dichter Peter van Hooij
Het nieuwe heden
De harde lijnen in jouw gelaat
verraden een turbulent verleden.
Je zonk totdat je de bodem vond.
Nu alweer het oude heden.
Jouw hoofd kwam langzaam boven water.
Je drijft nu op wispelturige golven
naar de vage bestemming die toekomst heet
en het heden heeft bedolven.
Jouw scheepswrak herbergt waardevolle schatten
op de diepste gronden van het levenswater.
Jij overlevende drenkeling ziet ze niet,
maar vindt ze wellicht later.
In het nieuwe heden.
Dichter Peter van Hooij
Ondankbare vogels
In de sluier van ochtendschemer
wordt het zachte parksilhouet
tijdens het morgenlied der vogels
langzaam in beelden omgezet.
Uit de kruin van de kastanjebomen
vliegen de spreeuwen en duiven,
terwijl ik in het bedauwde park
met een broodzak sta te wuiven.
Ondankbaar valt er wel eens
een behoefte op mij neer,
maar om voorbijvliegende redenen
voeder ik ze telkens weer.
Dichter Peter van Hooij
Natuurlijke levenscyclus
Een dag is als een vlinderbloem;
je plukt ‘m en verwelkt dan wel.
Toch na een nachtje dromen zaaien
oogst je een nieuwe dag weer snel.
Een jaar is als een rozenstruik;
je snoeit ‘m en loopt snel weer uit.
Toch na elke oude groeifase
wordt de nieuwe bloei weer ingeluid.
Een leven is als een appelboom;
je plant ‘m en zal fruit prijken.
Toch na de wortels te versterken
zullen de takken naar de hemel reiken.
Dichter Peter van Hooij
Leeft gij uw leven?
Vindt gij ruimte tussen lachen en wenen
en accepteert ge deze wederkerige dans
ten volle bewust en ad rem?
Ziet gij de subtiele details aanwezig
in al het wonderschone u ter leen en
luistert gij naar uw innerlijke stem?
Wanneer gij geestelijk volgroeid zijt
leeft ge tussen tijd en eeuwigheid en
dwaalt ge weldra niet zoekend rond!
Op uw wijde weg des doods
verdween allengs elk onderscheid
waardoor gij louter leven vond!
Dichter Peter van Hooij
Armoede in rijkdom
Wel honderd mensen om je heen
en toch voel jij je zo alleen.
De top behaalt in je carrière
en toch is het geld een barrière.
Een prachtige villa onder de linden
en toch kan jij je plaats niet vinden.
Je gezondheid is in een goede staat
en toch ben je bang hoe de toekomst gaat.
Veel tegenslagen heb je nooit gehad
en toch was er één ding die jij steeds vergat.
Tevreden zijn in het huidige moment,
omdat je niet in het verleden of de toekomst bent.
Dichter Peter van Hooij
Respectabele vreemde
Uw zichtbaar doorwerkte handen
en de rimpels op uw gelaat
doen levenswijsheid vermoeden.
Vreugde in verdriet zien stranden.
Met de naakte waarheid als gewaad,
raakt het de slechten en de goeden.
U hebt leed op uw schouders zien landen.
Terwijl u loopt is uw stok een weldaad.
Maar uw glimlach, die blijft broeden.
Met u heb ik geen zichtbare banden.
Ik heb nog nooit met u gepraat.
Toch blijft u mijn fascinatie voeden.
Respectabele vreemde.
Dichter Peter van Hooij
Het gouden ei
Eens heeft in Barendrecht
een kip een gouden ei gelegd.
Zij heeft voor het leggen van deze pracht
heel diep aan iets moois gedacht.
De boer bouwde een gouden ren
voor zijn verrijkende sierlijke hen.
De kip had niet meer aan iets moois gedacht
en dus bleef uit de gouden pracht.
Toen mocht de kip weer vrij loslopen,
want het echte leven laat zich niet kopen.
De kip kreeg er tien kuikens bij
die later allen zorgden voor een gouden ei.
Dichter Peter van Hooij
Alle auteursrechten zijn voorbehouden aan de auteur Peter van Hooij (auteurswet 1912). Het schrijfwerk van Peter van Hooij is auteursrechtelijk beschermd en op datum gedocumenteerd.
Filosofische verhandeling van Peter van Hooij: https://petervanhooij.jouwweb.nl
Maak jouw eigen website met JouwWeb